Sniper Elite 5 Review - Schot in de goede richting (2024)

Als het aankomt op stealth games ben ik een speler die al sluipend en langzaam speelt, alles tot in de puntjes perfect wil plannen... tot het moment dat ik ontdekt word waarna de Rambo in mij ontwaakt. De Sniper Elite-games passen dan ook precies in mijn straatje, want waar ik met alle liefde van een grote afstand, in slow motion een kogel op een nietsvermoedende nazi zie vliegen, kwam het tijdens mijn sessies in Sniper Elite 5 ook vaak genoeg voor dat ik gespot werd en mij al klauwend naar een veilige locatie terugtrok. Was het mijn eigen schuld dat ik ontdekt werd? Absoluut. Weet ik wat ik de volgende keer anders kan doen? Absoluut! Sniper Elite 5 geeft je namelijk genoeg mogelijkheden om je missies te voltooien door gameplay uit de vorige games te laten evolueren en de terugkeer van een oude bekende; customization.

Een grote speeltuin

Waarom weapon customization uit Sniper Elite 4 was gelaten is nog altijd een groot mysterie voor mij, maar gelukkig is het weer terug in 5. Hoewel je de game gemakkelijk kan uitspelen zonder dit ook maar aan te raken, is het voor de puristen die het op de hogere moeilijkheidsgraad spelen een welkom extraatje, waar de attachments op wapens zowel voor- als nadelen hebben. Waar ik wel veelvuldig gebruik van maakte waren de verschillende kogels die je kan laden in de geweren. Deze zijn namelijk niet alleen handig op tegenstanders, maar ook op de omgeving om gebieden te openen.

Neem als voorbeeld een deur met een hangslot aan de andere kant. Je kan ervoor kiezen om de lange stille route te zoeken om in die kamer te komen, maar met een armor piercing kogel dwars door deur op het slot kom je ook binnen. Weliswaar met een hoop kabaal, maar je bent binnen. De variatie in hoe je de missies kan aanpakken was al aanwezig in eerdere delen, maar de positieve vooruitgang die in deel vijf is gemaakt deed me denken aan de speeltuin die we kennen uit de Hitman-games.

Hoewel de character models er gedateerd uitzien (en er traditiegetrouw de nodige glitches aanwezig zijn bij launch), ben ik erg te spreken over de omgevingen en de variatie van routes die je kan nemen. De Franse gebieden zijn groots, bieden verschillende manieren om je doel te bereiken en unlockable startpunten om missies opnieuw te spelen. De traversal opties die in het vorige deel werden geïntroduceerd zijn verder ontwikkelt waardoor Karl behendiger is dan ooit en de speeltuin nog leuker is. Naast de hoofd objective heeft ieder level een optioneel doel en een high level target om uit te schakelen. Deze zijn op haast Hitman-achtige (daar is de kale assassin weer) manieren uit te schakelen via een item of de omgeving, al werkt een goed gemikte kogel uiteraard ook gewoon. Tegelijkertijd gaven deze extra objectives mij de gedacht of er niet nog meer mogelijk was in dat opzicht. De gebieden zijn groot genoeg en ik had soms het gevoel dat bepaalde plekjes op de map ook gebruikt hadden kunnen worden voor zo’n sidequest.

Het verhaal

Is er ook nog iets van een verhaal aanwezig? Zeker, maar laten we eerlijk zijn; de Sniper Elite-games speel je niet voor het diepgaande verhaal, maar voor dat perfecte schot waarbij je in een grove X-Ray slow motion de kogel door een nazi hersenpan ziet gaan en dezelfde kogel vervolgens de testikels van de ongelukkige soldaat daarachter laat exploderen. Oppersniper Karl Fairburne moet voor de zoveelste keer een Nazi Superwapen uitschakelen, deze keer met de codenaam Operation Kraken en de grote hoeveelheid nazi’s die hem in de weg staan voorzien van het nodige lood. Deze grote bad guys worden in de cutscenes vrij over-the-top neergezet, terwijl de bondgenoten van Karl juist vrij weinig toevoegen aan het verhaal en puur fungeren als de set-up voor het gebied waar je op dat moment rondwandelt.

Multiplayer

De vorige Sniper Elite games hadden ook al multiplayer modi en dat is in deel 5 niet anders. Na een paar potjes had ik daar wel gezien, maar het hoogtepunt zit hem wat mij betreft in de nieuwe Invasion modus. Als je deze optie aanzet kan de voorheen singleplayer ervaring – zoals de naam al doet vermoeden – geïnfiltreerd worden door een onlinespeler. We hebben het de laatste jaren al vaker gezien in games als Deathloop en natuurlijk de Souls-games, maar als fan van de Tweede Wereldoorlog film Enemy at the Gates was ik erg benieuwd naar de uitwerking hiervan. Hoe stilletjes en perfect uitgedokterd jouw sessie op dat moment wel niet gaat, kan de tegenstander hier flink roet in het eten gooien. Andersom kan jij natuurlijk precies hetzelfde doen bij een ander speler. Het moment dat de melding in beeld komt dat een andere speler jouw game is binnengekomen, begint namelijk een waar kat en muis-spel waar ik af en toe flink gestresst van kon worden.

Allebei de spelers kunnen om de paar minuten gebruik maken van telefoons op vaste punten om de positie van je tegenstander te bepalen en deze helpen een handje, maar de Axis Jäger heeft nog een extra hulpmiddel; het Duitse leger. Waar Karl de Duitse soldaten tagged om hun positie te bepalen, doet de Jäger dit om de soldaten alert te kunnen maken. Het moment dat een van jouw getagde collega’s Karl ziet rondlopen, verschijnt hij ook op jouw radar. Je krijgt als Jäger niet de huidige objective van jouw tegenstander te zien, (enige kennis van de objectives tijdens die betreffende missie is dus handig) maar hiermee help je jezelf wel een handje.

Hoewel de ‘Jägerspeler’ rond kan lopen tussen de nazi’s, had ik graag gezien dat je ook gebruik kan maken van de voertuigen die rondrijden. Nu ben je – net als de Karl speler – afhankelijk van de benenwagen, terwijl je nazi’s-in-arms wel rondrijden. Zelf rijden had nog niet eens gehoeven, maar een lift kunnen krijgen was wel zo vriendelijk geweest. Desalniettemin is dit de modus die ik ongetwijfeld nog vaak zal opstarten en ik hoop veel spelers met mij.