UITDAGING
Gisteren, 19:42 • 5 minuten leestijd
John Opmeer, Paul Kuiphof, Gerhard ter Maat en Chris van Amersfoort hadden een duidelijk doel: met roeiboot Alexia van New York naar Rotterdam. Helaas moesten ze de tocht vroegtijdig afblazen. Rijnmond sprak John en Chris over deze beslissing.
Met de roeitocht wilden de mannen zes ton ophalen om een nieuwe huiskamer in het Ronald McDonaldhuis in Rotterdam te realiseren. Het team vertrok vorige week vanuit New York in de hoop na twee maanden aan te komen bij Hotel New York in Rotterdam. Het mocht niet zo zijn: John werd vrijwel meteen zeeziek.
Hoe verliep de tocht?
John: “De eerste vier dagen kon ik niets binnenhouden. Ik bleef wel roeien, maar het kaarsje ging daardoor wel uit. Ik ben geforceerd gaan eten, en dacht dat het voorbij was, maar na anderhalve maaltijd werd ik weer misselijk. In tien dagen tijd heb ik drie maaltijden genuttigd en meteen weer uitgekotst.”
Chris: “We kwamen in een storm terecht en dobberden dertig uur lang op drijfanker. John werd weer ziek en het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment besloten we dat we terug moesten roeien naar de vaste wal, want hij hield niks meer binnen. Ondanks de uitgestippelde koers van de navigatoren aan wal kwamen we dankzij de hoge golven en tegenwind niet terug. Zondagnacht moesten we stoppen met roeien. Ondanks dat we aan het drijfanker lagen, werden we plots door een stroom de oceaan opgetrokken. Stressvol, want John moest echt van de boot af. De kustwacht regelde dat een vrachtschip dat in de buurt was ons kwam ophalen. Daar zaten wel hachelijke momenten tussen.”
Hoe bedoel je?
Chris: “Rond half drie ‘s nachts was het containerschip er. De Alexia is tien meter lang en ineens ligt er een boot van driehonderd meter lang en dertig meter hoog op een armlengte afstand naast je. Alexia deinde vier meter op en neer, en bonkte dus tegen het stalen schip aan. Het is nogal wat om dan uit te stappen en ongezekerd met een touwladder omhoog te klimmen.”
John: “Dat was heel spannend. We waren aan dek áltijd gezekerd met twee safetylines, zodat je altijd nog aan de Alexia vast zou zitten mocht je van boord vallen. Als zo’n vrachtschip naast je ligt, zie je pas hoe klein je bent. En je weet: als ik nu van de touwladder val, is het gebeurd. Toen ik eenmaal boven was, als eerste van ons vier, besefte ik me hoe gevaarlijk het was, en moest de rest nog naar boven. Je wil je kameraden helpen, maar kan niks doen. Ik had het gevoel dat ik bij m’n strot werd gegrepen en aan het stikken was. Toen iedereen veilig op het vrachtschip zat, ben ik vrijwel direct in slaap gevallen. Ik kreeg een appeltje en een broodje kaas, en dat ging gelukkig goed."
Hoe was het op het vrachtschip?
Chris: “De bemanning was ontzettend trots op hun reddingsactie. Terecht, want die gasten hebben echt een knap staaltje werk geleverd. We werden heel warm onthaald door de Italiaanse, Roemeense en Filipijnse bemanning. Zo gastvrij, we kregen meteen te eten en te drinken. Iedereen wilde ons verhaal horen.”
Was je medisch verder in orde, John?
“Gerard, onze kapitein, had me al onderzocht om te kijken of ik oké was. Hij heeft mijn bloeddruk en -waarden gecheckt, en gekeken of ik uitgedroogd was. De Amerikaanse kustwacht heeft ons van het schip gehaald en aan wal gebracht. Daar besloten de medici dat er geen verdere actie ondernomen hoefde te worden. Ik moest alleen weer wat aansterken en kleur op m’n gezicht krijgen.”
Wat is er met de Alexia gebeurd?
Chris: “We moesten de Alexia achterlaten. Het zou levensgevaarlijk zijn geweest om haar uit zee te takelen. Er was geen andere optie, maar dat was emotioneel wel even een dingetje.”
“We zitten nu in Delaware, in zo’n Amerikaans motel dat je altijd ziet in films. Ik kan inmiddels op de tracker die nog op de boot zit zien dat ze ergens 150 mijl uit de kust dobbert. Hopelijk kan een visser haar terughalen, want met een commercieel bergingsbedrijf is het onbetaalbaar. Of ze spoelt ergens aan, maar dat kan nog wel maanden duren. We zijn blij dat we allemaal veilig zijn, maar de gevoelens zijn dubbel. We zijn de oceaan niet overgestoken, dat was ons levensdoel, en we hebben Alexia achter moeten laten. Dat is gewoon zuur.”
John, hoe was dat voor jou?
John: “Ik vond het heel lastig, want je maakt deel uit van een team en een team is zo sterk als z’n zwakste schakel. Ik probeerde m’n best te doen om het te maskeren en door te roeien, maar als gevolg bracht ik mezelf - en daarmee mijn team - nog dieper in de problemen. Dat neem ik mezelf kwalijk, want de jongens moesten mijn uitval opvangen.”
“Schuldgevoel is een groot woord, maar ik denk telkens: als ik niet misselijk was geworden, had kunnen eten, niet zeeziek was geworden, dan waren we nog onderweg naar Rotterdam. Dat trek ik me aan. We hebben jaren getraind en gevochten voor deze droom. Ik ben inmiddels wel blij dat ik snel richting Nederland vlieg, want het thuisfront zat natuurlijk ook in de rats.”
Komt er een vervolg op dit avontuur?
Chris: “Nee. We zijn dit met z’n vieren aangegaan. John kan de zee niet op, want dan wordt hij weer ziek. We zijn drie jaar bezig geweest met de voorbereidingen en we gaan dit niet doen met een ander team. Samen uit, samen thuis.”
Een deel van het geld wat het roeiersteam wilde ophalen voor het Ronald MacDonaldhuis, zou in de verkoop van de Alexia zitten. "Dat geld is nu natuurlijk weg", laat manager Natasja Jongenotter weten. “Maar een ander deel van het sponsorgeld is nog wel beschikbaar. Die huiskamer gaat er hoe dan ook komen, dat is zeker.”
💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl
Net binnen
Uitgelicht
